Architektura starożytnego Egiptu - od czwartego tysiąclecia p.n.e. do I stulecia p.n.e.
Najwspanialsze dzieła, świadczące równocześnie o potędze kraju, powstają w okresie Starego Państwa (2683–2181 p.n.e.). To przede wszystkim ogromne piramidy, z których najważniejszymi są piramidy Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa w Gizie. Powstają również okazałe świątynie. Do budowy używało się wtedy kamienia.
W okresie Średniego Państwa (2133–1786 p.n.e.) nadal występuje ten sam typ architektury, ale budulcem – w przypadku piramid – jest już raczej cegła. Popularne są jednocześnie grobowce kute w skale, z których najsłynniejsze znajdują się w Beni Hassan.
W czasach Nowego Państwa (1567–1085 p.n.e.) duży nacisk kładzie się na architekturę świątynną. Wykształcony zostaje wtedy kanon, zgodnie z którym budowane są wszystkie kompleksy świątynne: przystań nad Nilem, dalej aleja sfinksów prowadząca do potężnych pylonów (forma monumentalnej bramy), za którymi znajduje się dziedziniec i sala hypostylowa (kolumnowa), sala na barkę, a na końcu sanktuarium. Przykładem tego typu kompleksu są zachowane do dziś ruiny w Karnak koło Luksoru.
Typowe formy architektoniczne to filar, który stanowi podstawowy element konstrukcyjny (potężna kamienna podpora o wykroju czworoboku zastąpiona z czasem przez kolumnę wzbogaconą o głowicę i bazę) i kapitel (głowica kolumny w formie kwiatu lotosu lub liści palmowych).
Mapa Starożytnego Egiptu
