W Egipcie wykształciły się następujące formy pisma:
ideograficzne (hieroglify staroegipskie – nazwa została wprowadzona przez Greków i oznaczała ,,święte pismo”), czyli znaki symbolizujące pojęcia obrazkowe, bardzo dekoracyjne, częsta odnajdowane jako napisy wykute w kamieniu. Znaki hieroglifów występują jako zapisy wypukłe lub wklęsłe, czasami inkrustowane szkłem lub pastą szklaną. Używano ich do odnotowania tekstów monumentalnych i świętych. Napisy hieroglifami egipskimi pokrywające mury świątyń, piramid, były ryte na grobowcach, stanowią do dziś tło dla płaskorzeźb, rzeźby, lub malowidła. Hieroglify staroegipskie są cennym źródłem poznania wczesnych dziejów Egiptu. Najstarsze hieroglify znaleziono na staroegipskich pieczęciach. Teksty pisano od lewej ku prawej, każdemu pojęciu z dziedziny zjawisk otaczającego świata odpowiadał jeden znak. Ostatecznie Egipcjanie wytworzyli 24 znaki rysunkowe spółgłosek, którymi m.in. zapisywali imiona. Francuski geniusz lingwistyczny J.F. Champolliona żyjący w latach 1790-1832 rozszyfrował na początku XIX wieku znaczenie hieroglifów wyrytych na tzw. kamieniu z Rosetty, we fragmencie tekstu dekretu Ptolemeusza V Epifanesa;
pismo hieratyczne (kapłańskie, ideograficzno – fonetyczne ), jest skróconą formą hieroglifów, zawiera symbole rzeczy i odpowiadające im dźwięki. Nazywa się je także kursywą, ponieważ zawiera pochyłe znaki. Ten rodzaj pisma najczęściej stosowano w życiu codziennym, przez kapłanów posiadających umiejętność pisanina. Powszechnie używano go dla potrzeb handlu przez dwa i pół tysiąca lat. Pismo hieratyczne utrwalano najczęściej na zwojach i arkuszach papirusowych oraz ostrakonach. stosując pędzelek z trzciny i „czarny tusz”. Teksty były zapisywane w układzie pionowym lub poziomym, w kierunku od prawej do lewej. Po powstaniu kolejnego rodzaju pisma hieratyki używano jedynie do zapisów tekstów religijnych;
pismo demotyczne (grec. demotika ludowe) to uproszczone pismo hieratyczne nazywane czasami popularnym lub ludowym, pojawiło się około 600 roku pne. Zapisy powstałe przy użyciu pisma demotycznego wskazują, że pisano je horyzontalnie z prawej do lewej. Materiałem, na którym zapisywano teksty był papirus oraz stele kamienne, na których znajdowały się np.: napisy nagrobkowe. Tekst powstawał przy użyciu trzcinowego pióra (zwanego calamusem), a wcześniej pędzelka. Trzcinowy calmus był pierwowzorem pióra wiecznego, posiadał rozszczepioną i zaostrzoną końcówkę oraz zbiornik na atrament. Z czasów funkcjonowania pisma demotycznego znane są teksty o treści prawniczej, handlowej i administracyjnej. Ważnym źródłem poznania tekstów demotycznych był wspomniany wyżej Kamień z Rosetty.
Malowidło na ostrakonie znalezionym w Deir el-Medina, Nowe Państwo, XIX dyn.
Jest to przedstawienie sceny z legendy o Tefnut, którą Tot pod postacią pawiana próbuje przekonać do powrotu do domu.
Papirus (gr. pápyros →, łac. papyrus) – materiał pisarski otrzymywany z tzw. trzciny papirusowej (pl. Cibora papirusowa, łac. Cyperus papyrus) rosnącej na bagnistych terenach strefy podzwrotnikowej. Długość jej łodyg dochodzi do 3 metrów. Roślina ta niegdyś powszechnie występowała w delcie Nilu, obecnie rzadko spotykana.PapirusznanybyłwstarożytnymEgipciejużodIIItysiącleciap.n.e. Najstarszezachowanezabytkipiśmiennictwanapapirusiepochodzązok. 2400p.n.e. Prawdopodobniejużwtedybyłpowszechnieużywanyrównieżjakonośniktekstu. OkołoVIIw. p.n.e. papirusdotarłdoGrecji, zaśokołoIIIw. p.n.e. pojawiłsięwRzymie. Upowszechnieniepapirusunastąpiłowepocehellenistycznej. GłównymośrodkiemprodukcjipapirusubyłaodIIIw. p.n.e. Aleksandria, skądrozprowadzanogodoinnychkrajówśródziemnomorskich. Byłpodstawowymmateriałemwtworzeniuksiążekidokumentów (wpostacizwojów). Wpóźnejstarożytnościpapirusstopniowobyłwypieranyprzezpergamin, bardziejodpowiednidonowejpostaciksiążki, jakąbyłkodeks. Niemniejniezaprzestanoprodukcjipapirusu. WwiekuVII, popodbojuEgiptuprzezArabów, produkowanopapirusieksportowanogodokrajówpołudniowejEuropy (ItaliaorazGalia), gdziewykorzystywanybyłwkancelariachlongobardzkiejimerowińskiej. ProdukcjapapirusuwEgipcietrwaładoXwieku. WEuropienajdłużej, bodopołowyXIwieku, stosowanopapirusprzysporządzaniudokumentówwkancelariipapieskiej.
Dwie gliniane tabliczki zapisane pismem klinowym znalezione w archiwum Amenhotepa IV Echnatona w Tel el-Amama, Nowe Państwo, XVIII dyn. W liście tym władca obcego państwa Gubal zwraca się do faraona z prośbą o przesłanie 30 rydwanów bojowych, aby wesprzeć sojusznika w walce ze wspólnym wrogiem.
